Poszukujemy osób chętnych do redagowania Gazety Internetowej. Jeśli masz coś do powiedzenia na temat komputerów uczyń to tutaj. Czekamy na Wasze propozycje i artykuły do kolejnych wydań e-mailowego czasopisma.

WSTĘPNIAK

Drodzy czytelnicy !

Zapraszamy do lektury drugiego numeru 'Gazety Internetowej'.

W tym numerze prezentujemy dwie opinie naszych czytelników: o grach i o komputerach. Są to ich osbiste opinie i nie należy ich utożsamiać z poglądami redakcji. Jeżeli macie jakieś komentarze - zapraszamy do dyskusji.

Poza w numerze możecie znaleźć: ciekawe opowiadanie, drugą część artykułu o Feng Shui, krótkie informacje z ostatniego miesiąca o komputerach, internecie, telefonii cyfrowej itp.

Dołożyliśmy wszelkich starań, by ten numer był wolny od błędów, jeżeli jakieś zauważysz to na pewno będzie sprawka chochlika drukarskiego w zmutowanej formie (chochlikus emailus).

Zapraszamy na ciągle uaktualniane strony internetowe gazety: www.kki.net.pl/~gazint , gdzie możecie poczytać bieżący i archiwalne numery pisma oraz zamówić jego prenumeratę. Zachęcamy także do umieszczania na swoich stronach bannera reklamowego gazety. Banner możecie pobrać z ww. strony.

(Z ostatniej chwili: dzięki uprzejmosci firmy Skynet gazeta powoli przenosi się na inny serwer. Nowy adres to: www.gazeta.sky.pl .)

Miłej lektury. Czekamy na uwagi od Was na temat drugiego wydania Gazety Internetowej.

Lech Baczyński
Redaktor naczelny

    Gry komputerowe towarzyszyły nam, ludziom posiadającym komputery od dawna. I mi wydaje się to dziwne. Nie chodzi o same towarzyszenie, mam na myśli same gry. Otóż co ludzie w nich widzą? Sam dużo gram, nie wiem jednak dlaczego. Po głębszym zamyśleniu wydaje mi się że to wszystko jest paranoją. Każda gra ma kilka błędów, lub rzeczy, których z pewnością nie chcielibyśmy w niej zobaczyć. Dlaczego więc traktujemy granie jako przyjemność. Wiem, nie można inaczej tej rozgrywki traktować, bo przecież bez sensu brzmiało by twierdzenie "muszę grać". Cóż to jednak za przyjemność, gdy po pierwsze, płacimy za nią grocie (tutaj sam nasuwa się problem piractwa, ale jest to temat na oddzielny artykuł), po drugie nie wszystko jest tak jak byśmy chcieli i wreszcie po trzecie, często błędów jest tyle, że aż włosy stawają dęba. Co kryje się za tak wielką popularnością gier, i miliardowych zysków branży komputerowej rozrywki? Moim zdaniem są trzy rzeczy, przez które człowiek nie może oderwać się od monitora grając w różnorakie Quejarze, czy też Diablosy. Pierwszą, jest niewątpliwie szybka akcja wpomnianych gier i magia, bo trudno ten aspekt inaczej nazwać. W jednych grach działa to pierwsze (zręcznościówki) w innych drugie (strategie), a w niektórych obydwie rzeczy. Drugą sprawą jest chęć wcielenia się w kogoś znanego, lubianego przez tłumy, albo też specyficznego, często nielubianego. Zawsze jednak taka osobowość ma swój klimat. Czyż bowiem nie jest frajdą wcielić się w Damona Hilla w niejednej, będącej obecnie na rynku, symulacji Formuły 1. Czy tak samo entuzjastycznie nie stajemy się strażnikiem lochu w Dungeon Keeperze, a ostatnio również w jego drugiej odsłonie. Hmm... coś w tym jest. Trzecim punktem jest natomiast chęć dotarcia do końca, możliwość pochwalenia się innym, bycie lepszym od nich.

    Przedstawiłem tutaj plusy i minusy. Te pierwsze zależą głównie od charakteru człowieka, chęci bycia, chociaż przez chwilę kimś lepszym. Minusy natomiast opierają się praktycznie tylko i wyłącznie na sprawach natury, nazwę to, technicznej. Czy więc granie należy traktować jako paranoje - otóż z jednej strony tak, a z jednej nie. Co z tego jednak że jest to w pewnym sensie nienormalne, nas jednak wciąga i tak ma być!

Wojtek Obst

Dziesięć przykazań Lamera

Komputery i ludzie:
l. Systemy złożone wykazują skłonność do popełniania kompleksowych błędów.
2. Zaś systemy proste wykazują skłonność do popełniania kompleksowych błędów.
3. Nowe systemy produkują nowe błędy.
4. Stare systemy produkują tak nowe, jak i stare błędy.
5. Systemy złożone wykazują skłonność do zakłócania realizacji własnych funkcji.
6. Człowiek pracujący z komputerem nie po stępuje zgodnie z wymaganiami komputera.
7. Człowiek postępuje rozsądnie wtedy i tylko wtedy, gdy wszelkie inne możliwości
zostały już wyczerpane.
8. Systemy odporne na idiotów obsługiwane są właśnie przez idiotów.
9. Komputery współpracujące z innymi komputerami nie zachowują się tak, jak wymagają
tego inne komputery.
10. Rozłożenie dowolnego urządzenia na części jest proste.
1 l. Ponowne jego złożenie tak, żeby działało, nie jest możliwe.
12. Wszystko, co zostało złożone, ulegnie wcześniej czy później rozkładowi.
13. Wszystko ulega rozkładowi w najmniej odpowiednim momencie.
14. Każdy skomplikowany montaż wymaga trzech rąk.
15. Każdy prosty montaż wymaga czterech rąk.
16. Wszystkie komputery PC są kompatybilne, ale niektóre są kompatybilniejsze od innych.
17. Twój jest zawsze mniej kompatybilny.
18. O ile klawiatura została stworzona po to, by przy pomocy bezładnych ruchów kursorem
wybrać z nieprzejrzystego menu niezrozumiałe instrukcje, które łatwiej byłoby wybrać przy
pomocy myszy, to mysz służy do wybierania z nieprzejrzystego menu, przy pomocy bezładnych
ruchów, trudno zrozumiałych rozkazów, które łatwiej byłoby wskazać za pośrednictwem klawiatury.
19. Pustą dyskietkę możesz przeszukiwać długo i bezskutecznie.
20. Długo i bezskutecznie możesz przeszukiwać również pełną dyskietkę.
21. Wniosek: Każdą dyskietkę możesz przeszukiwać długo i bezskutecznie

redakcja nie ponosi odpowiedzialności za treść powyzszych tekstów

Lemoniada. Część pierwsza: "O szlachetnym badaniu świata początków."

    Pewien genialny, w swoim mniemaniu, naukowiec po zakrapianej kolacji oprócz kaca poczuł w sobie moc do rozwikłania "Zagadki Powstania Wszechświata". Uznał, że nawet Boski rozum nie zdoła ukryć swoich tajemnic przed jego mniemanym geniuszem. Przyszło mu to tym łatwiej, że był kompletnym ateistą.

    Zabrał się do pracy, najpierw zaostrzył ołówek, potem drugi, poprawił kartki na biurku - nic nie pomogło, nie potrafił stworzyć niczego poza tytułem swojej pracy, a brzmiał on : "Ostateczne rozwiązanie "Zagadki Powstania Wszechświata", prapoczątków czasu i przestrzeni, a także dowód na nieistnienie istot najwyższych." Gdy nawet sesje myślenia na leżąco, siedząco, trzeźwo i nie, nie przyniosło spodziewanych efektów. Doprowadzony do ostateczności, postanowił przeczytać parę prac poprzedników-teoretyków.

    Żadna z nich nie zbliżyła go jednak do sukcesu. Postanowił więc porzucić teorię i postanowił podejść do tego problemu doświadczalnie. Po pewnym czasie stwierdził że, nie ma dostatecznych środków do przeprowadzenia eksperymentu, który by pokazał powstanie i co za tym idzie istotę świata. Niestety w sklepie akurat skończyła się próżnia a relatywistyczne niszczarki czasu były bajońsko drogie. Najgorsze było jednak to, że nie wiedział od czego rozpocząć doświadczenie (początek był przecież wielką niewiadomą prowadzonych badań). Po wielogodzinnych rozmyślaniach prof. Deczek doznał olśnienia i postanowił przeprowadzić eksperyment od końca, a właściwie od środka, czyli od czasów mu współczesnych do prapoczątków( ze zwiększoną prędkością by skończyć przed urlopem). Musiał tylko zmusić entropię (która jak wiemy ciągle rośnie) do zmniejszania się, ale jakoś udało mu się użyć patentowej "upijarki entropicznej" i zaczeło się...

    Przez okulary "swiato-skopu" widział nasz profesor pierwotniejący wszechświat. Planety zaczęły zbliżać się do siebie. Powszechne było odchylenie ku fioletowi, ale naprawdę dziwne rzeczy zaczęły się dziać dopiero wtedy, gdy planety wpadały na siebie. Nastąpiły wtedy anty - rozpady, które tylko w pierwszym momencie uznać można za łączenie i wtedy nastąpił wielki anty - wybuch, w którym powstała jedna mała cząstka, która (wstyd powiedzieć) nie robiła nic ciekawego, więc prof. podkręcił pokrętło szybkości procesu, aż osiągnęła prędkość 120 relatów. Wtedy z wolna coś zaczęło się dziać: kuleczka podskakiwała, i drżała. By zobaczyć to dokładnie profesor powiększył obraz. Okazało się że kulka jest w rzeczywistości mgławicą. Powiększał obraz coraz bardziej, aż zobaczył malutką planetkę, potem domki na niej się znajdujące, aż wreszcie zobaczył plecy pewnego osobnika pochylonego nad czymś co wyglądało jak kosmoskop. Chciał jeszcze powiększać lecz dostrzegł, że obserwowana postać także zaczęła kręcić pokrętłami. Nie dowierzając, że dostrzegł siebie samego, powiększał dalej... Potem zobaczył w kosmooskopie "tamtego" białą znudzoną już kulkeczkę... Z rozpędu i niedowierzania powiększał, powiększał i powiększał.

    Bo ludzie lubią powtarzać swoje błędy po wieczność.

Cubitus
Kraków 1999